Kendini sevdiği bir romanın karakteriyle ilişkilendiren bir insan olmaktansa olur olmaz roman kahramanlarına üstelik ilginç bir şekilde en şeytani olanlarına anlamsız bir özlemle beraber sevgi beslemek,büyütmek sadece bana göre bir şey...
Zihnim adeta yardım çığlıkları atıyor zira 72 saat içinde aralıksız dörtten fazla roman bitirmek ne kadar doğru/normal bilemiyorum.
Doğru ve normal kavramlarının felsefi incelemesini de yapacak değilim.O kadar bezginim sevgili okur,gel elimden tut.
Uşak'a her dönüşümde daha da katlanan bu mutsuzluk tufanımı dizginleyemiyorum.
"Normal" davranışlar sergilememi bekleyen herkesi yüzüstü bırakmak ruhumu eziyor.
Bulunduğum ruh halini unutmak adına anlamsız ucuz romanlarla kendimi meşgul edip dahası o anlamsız hikayelerine nereden kendimi dahil edebilirim diye zorlanmak burada geçirdiğim 6 günümü tamamen yok sayılmış kıldı.
Sürekli şikayet eden biri olmaktan nefret ediyorum ama kayıtlara geçsin diye söylüyorum, bir yıl içinde hayatımda iyi yönde bir ilerleme kaydedebilmiş olmazsam -finansal ya da yaşam seçimi konusunda- denemekten vazgeçeceğim, yaşlandıkça daha da çirkinleşiyorum ve bu katlanılabilir değil...hemde hiç...hak veriyorsunuzdur sevgili okur...
Ve siz! Hiçbir şeyin farkında değilmiş gibi davranmaktan vazgeçip beni çılgınlığa itmeye son verin bayım çünkü zihnimde oldukça fazla ses var ve mutlu değilim!
Bence kendini müzik eşliğinde sokaklara salmalısın. Belki bir faydası olur.
YanıtlaSiltavsiye için teşekkürler :)
YanıtlaSil